Δακρύζω όταν γράφω για σένα

M
ην με κοιτάς με αυτά τα μάτια, δεν φταίω εγώ που σ’αγαπώ και μη μου ζητάς… δεν ξέρω τι να πω, είναι πολλά αυτά που έκαναν την καρδιά να σκιρτήσει με το γέννημά της, εξάλλου διαλέγεις δεν ρωτάς.

Μην απορείς που σε σκέφτομε, δακρύζω όταν γράφω για σένα, μεθώ, ξεσπάω άθελα, ασθένεια κανονική, συνειδητά έπνιξα με τρόπο το αίσθημα που ανυπόμονα μετρά την ώρα της συνάντησης όπου θα βάλει τέρμα στις ενοχλήσεις.

Μη με ρωτάς, δεν έχω λόγια να πω δεν ξέρω, μα να αγκαλιάζω, να αγαπώ, να λέω κάθε στιγμή πως σε θέλω, χωρίς δευτερογύρισμα, χωρίς να μετανιώσω, με πάλη καθημερινή, συλογιστή με πόνο.

Μην παλεύεις λύση για να βρεις στερεύει ο νους καθώς παραδίνετε στο αυτοσχέδιο δωμάτιο της ψυχής, μην αναζητάς είμαι παντού, σε σκέψη θολή που η καρδιά σιγή, υστέρηση παντοτινή.

Γεύομαι τα λόγια σου καθώς χαζεύω το φεγγάρι και μουδιασμένα αντέχω ψιθυριστά το δάκρυ που στάλα στάλα πέφτει και βρέχει την παλάμη γλιστρά βαθειά στα μυστικά αφήνοντας λεκιασμένο το σημάδι…


Ο Φουρνιώτης