Μελαχρινή νοσταλγία

Σαν άγγελος, σαν μία μελένια παρουσία, μια ατόφια ζωγραφιά με χείλη από βαμβάκι και βαθυγάλανα αμυγδαλωτά με πυκνές βλεφαρίδες σπιρτόζικα μάτια γεμάτα μυστήριο, ενώ τα καστανά ίσια μακριά μαλλιά ανεμίζουν σαν μετάξι στο κάθε άγγισμα του μπάτη, κάνοντας έτσι την ανάλαφρη περπατησιά του μελαχρινού κορμιού της που θεϊκά σμιλεμένο μεθυστικό στολίδι που σε κατακτά με ένα βλέμμα.

Μυστήριο το μυστικό σου γέλιο, κάθε φορά που με κοιτάζεις λες και μου τάζεις, λες και θέλεις να με παρασύρεις σε ανήμπορα μυστικά σου, κλέβοντας με σιωπηλά μέσα στα γλυκά φιλία σου.

Μέθυσα!! από την πλάνη σου πολύ πριν σε γνωρίσω, φεγγάρι που μες τη νύχτα λες και αυτό αποφασίζει κάθε φορά που ξεκινώ ένα νέο ταξίδι, φως που φωτίζει τη καρδιά και δίνει νόημα στη ζωή μου.

Σαν τριαντάφυλλο μεθυσμένη από το άρωμα του η ζωή μου φεύγει, μη μένοντας ούτε λεπτό μακριά σου, απορροφώντας την κάθε σου ανάσα, το κάθε σου βλέμμα, το κάθε σου γέλιο, απορροφώντας τη ζωή…ζωή μου.


Χάρισμα θέλω να κάνω τα αστέρια, μα την ημέρα χάνονται.
Χάρισμα θέλω να κάνω τον ήλιο, μα τη νύχτα χάνεται.
Γι' αυτό σου χαρίζω την καρδιά μου...