Ξεφτίλα, ρε σου λέω!

Διορίστηκε τη δεκαετία του ’80 κάπου στον δημόσιο τομέα, λόγω των γνωριμιών του με την Τοπική του κόμματος στην ιδιαιτέρα του πατρίδα. Ως αντάλλαγμα, όλο το σόι – μετρούσε καμιά 30ριά ψήφους – τους έδωσε μονοκούκι υπέρ του σοσιαλισμού… Στον τόπο υπήρχε εισέτι και εξέχον στέλεχος της νεοπαγούς κυβέρνησης, που πήρε το παιδί υπό την προστασία

του… ως φέρελπι νεανία, ο οποίος είχε πολλά να προσφέρει στο όνομα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας.

Σήμερα, τρεις συναπτές δεκαετίες μετά, υπό το ασφυκτικό καθεστώς του ΔΝΤ, ούτε κι αυτός θυμάται πού ακριβώς προσέφερε τις πολύτιμες όσο και σπάνιες υπηρεσίες του στο Έθνος και στο Κόμμα, μια και δεν τον έβλεπε συχνά η υπηρεσία, λόγω των ανειλημμένων συνδικαλιστικών υποχρεώσεων!

Κατόπιν, αφού εξασφαλίστηκε ο επιούσιος – ήταν γνωστό από τότε ότι ο πιο βολικός εργοδότης ήταν ο ευρύτερος δημόσιος φορέας – ο νεανίας που στο μεταξύ ανδρωνόταν με όλα τα ευεργετήματα που παρέχει μια σοσιαλιστική κοινωνία στους νεαρούς βλαστούς της πατρίδας, φρόντισε για ένα συμπλήρωμα στο (σοσιαλιστικό) εισόδημα και μπήκε σύμβουλος σε δυο τρεις επιτροπές, συν κάτι υπερωρίες, συν κάτι έξτρα και τυχερά, το μεροκάματο έβγαινε (πάντα με τη βοήθεια του ελεήμονος Θεού που ενίοτε βοηθά και τον σοσιαλισμό). Στο μεταξύ, νοικοκυρεύτηκε, βρήκε ένα καλό κορίτσι, από… σπίτι, και με δυο μεγάλα σπίτια έξτρα δικά της: «Ένα για να μένουμε κι ένα για να συμπληρώνουμε το εισόδημα. Έχει κι ένα εξοχικό στο χωριό… Κι εγώ το πατρικό στο νησί. Διορίστηκε κι η γυναίκα, σε κάποια ΔΕΚΟ (να ’ναι καλά ο υπουργός που βοήθησε)».Στο μεταξύ, ο παράγων είχε εξελιχθεί σε υπουργάρα, «όχι τόσο για τον μισθό – που δόξα Σοι ο Θεός είναι καλός –, αλλά περισσότερο για να βγάλει μια σύνταξη και για την ασφάλεια… Κατόπιν, σειρά πήραν τα παιδιά, που κι αυτά μπήκαν στον δρόμο τους – ίσα που προλάβαμε (γιατί οι κυβερνήσεις άλλαζαν και εκτός αυτού οι εκσυγχρονιστές που ήρθαν δεν ήταν και πολύ σόι…). Τα παιδιά τελείωσαν τις σπουδές, την κόρη τη διορίσαμε στο υπουργείο, τον γιο στον ΟΤΕ. Να πορευόμαστε, βρε αδελφέ… υγεία να υπάρχει… και όλα τ’ άλλα είναι… ένα τίποτα!

…Η γυναίκα βγήκε στη σύνταξη με κείνο τον νόμο, εδώ και χρόνια, κι εγώ στα πενήντα… ξέρεις… τα παράτησα. Τι τα θες τώρα τα τρεξίματα, καλά είναι.

Βγήκαν στο μεταξύ απ’ τη δουλειά… και μερικά διαμερίσματα για τα παιδιά και για μας, για τα γεράματα. Έχω βρει και μια δουλειά – ας είναι καλά η θητεία στο κόμμα – να συμπληρώνω τη σύνταξη...

Και να που… αξιωθήκαμε – τρομάρα μας – σ’ αυτά τα χάλια να εκχωρεί κυβέρνηση τα δικαιώματα των εργαζομένων στην τρόικα. Γι’ αυτά αγωνιστήκαμε εμείς;… Όχι, ρωτάω δηλαδή, ποιος το περίμενε… οι αγώνες και οι θυσίες μας να καταλήξουν… στην επιτήρηση; Να τηλεφωνείς στο κόμμα και να μη σε ξέρει κανένας; Εσύ, δηλαδή, να ’χεις δώσει τη ζωή σου και να μη σου βγαίνει στο τηλέφωνο ούτε βουλευτής για κανένα ρουσφέτι; Στον αέρα, σου λέω, πήγαν όλα! Πώς το κατάντησαν έτσι; Πού είναι εκείνες οι στελεχάρες που είχαν υπόσταση κι αρχί…! Όλους τους ξεπάστρεψαν; 
Να μου το θυμάσαι, θα φύγουν νύχτα… με τα μέτρα που παίρνουν. Θα φάνε χοντρό φτύσιμο! Αυτοί εδώ πάνε να μας κόψουν τις συντάξεις… Τόσα χρόνια και να σου πετσοκόβουν τη σύνταξη και το δώρο… Νύχτα θα φύγουν, να μου το θυμάσαι!


Ξεφτίλα, σου λέω!




http://www.topontiki.gr/article/11794