Μια φυλακή για το μυαλό μου

Στην ηρεμία του δειλινού, σαν μια απόμακρη και ήρεμη σκιά και με τα χρώματα να μεταμορφώνονται δίνοντας μια ξεχωριστή εικόνα πάνω στο γυναικείο μυστήριο της παρουσίας σου, λες και θύμιζε χαμένες αναμνήσεις. Συλλογισμοί που ψάχνουν αλήθειες και βλέμματα ταξιδεμένα που εύκολα μπορούν να παραπλανηθούν στην επιθυμία και στην θέληση ενός και ένα μόνο. Εσένα!!

Η νοσταλγία της ψυχής έκανε την καρδιά να σταματήσει τη στιγμή που ξεχώρισες ανάμεσα σε περαστικές φιγούρες, κάνοντας τον στεναγμό να φτάσει μέχρι τα χείλη για κάτι που μέχρι τώρα θεωρούσα ξεχασμένο. Εσένα!!

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , που ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα σαν δανεικό χαμόγελο στο χρόνο, φτάνει μόνο να βρω το θάρρος να πάρω την απόφαση και να περπατήσουμε μαζί στους δικούς σου χάρτες αφήνοντας τη δίνη της στιγμής να με ταξιδέψει σε Εσένα!!

Ψάχνω να βρω να μαντέψω απασχολίες και σκέψεις του μυαλού σου σε μια απόφαση καθοριστική αφήνοντας τα λόγια να ξεδιπλώσουν τη σκέψη, αφήνοντας ελεύθερα όλα αυτά που με τρελαίνουν, και αισθάνομαι για. Εσένα!!

Βασανίζω το μυαλό μου ενώ ξέρω ότι τίποτα δεν μπορεί να φέρει ξανά εκείνες τις στιγμές και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να μετρώ τις σιωπές μου, μέχρι την στιγμή που η αγανάκτηση με πάει πάλι στο μηδέν ενώ σκέπτομαι. Εσένα!!

Δεν αντέχω άλλο να με βασανίζεις δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις τη σκέψη μου να αναρωτιέται αμφίβολα για σένα, είμαι εδώ το ξέρεις πως είμαι εδώ, γιατί δεν έρχεσαι; Έτσι από απλό ενδιαφέρον από φιλικό καθήκον, ….. αλλά πάλι μήπως δεν είσαι εδω.


Ο Φουρνιώτης