Ποιος μίλησε..? α.. ναι.. μιλάω μόνος μου.. πάλι..

Οι σκέψεις στο μυαλό μου σαν ένα γυάλινο δοχείο.. φωνάζω, φωνάζω να φύγουν απο μέσα μου μα τα αυτιά μου τρυπιούνται από την ηχό..τον βαθύ αντίλαλο της φωνής μου..
Κάπως έτσι νιώθω κάποιες φορές..
Ποιος μίλησε για παραμύθια.. ποιος μίλησε για αγάπες και λουλούδια..
Ένα λάθος..μια ατυχία.. κάτι περαστικό.. κάτι τέτοιο ήμουν..
Ένα πρόβλημα..
Έδωσα..πήρα.. καλά και κακά.. αυτό μένει.. όλα τα άλλα έφυγαν.. συναισθήματα και λοιπά εύθραυστα υλικά.. είμαι εδώ παρέα με αναμνήσεις.. το κάνουμε συχνά καμιά φορά τα βράδια..

Λίγο μελαγχολία.. λίγο απαλή μουσική.. καμιά φωτογραφία.. ξέρετε από αυτά..

Κατέληξα να αυτοσαρκάζομαι.. χμ.. είμαι κάτι παραπάνω από αυτό που κάποιοι θα έλεγαν.. “απελπισία..”

Επιβεβαιώθηκα για ακόμα μια φορά.. δεν θέλω.. δεν μ’άρεσει οι φόβοι μου να επιβεβαιώνονται στο μέλλον.. μα τελικά περαστικός είμαι.. δεν κάνω λάθος..ούτε έκανα.. περαστικός.. που στάθηκε έσκυψε να δει.. και πλέον δεν έχει δουλειά και πρέπει να φύγει.. δεν ήμουν ποτέ οικοδεσπότης.. φτάνει μόνο να κοιτάξω τι έχω πει παλαιότερα..

Αγάπη είναι τα πάντα, είναι και τίποτα..

..αγάπη είναι φως.. αγάπη είναι και σκοτάδι..

Αγάπη που κατάλαβα ή/και που ίσως αργότερα θα καταλάβω καλύτερα..

Αγάπη που είδα.. μα δεν ήταν δικιά μου.. ή …Όχι όσο δυνατή όσο την δικιά μου..?

Πως δίνουμε αγάπη σε κάποιο άτομο?

Πότε είναι δυνατή και την δίνουμε όλη?.. και πότε όχι..?

Πότε δεν είναι?..

Όταν την μοιράζουμε..

ίσως..? ίσως..

Σαν Φεγγάρι που φώτιζε..μα όχι (πια) για μένα.. δεν ξέρω αν χρειάζεται καν η παρένθεση..εδώ έρχεται η κουταμάρα μου.. ποιος είπε ότι ένα φεγγάρι φωτίζει για έναν άνθρωπο μονάχα..?

Δεν έχει σημασία πως το βλέπω ή πως θα το δω αργότερα.. δεν έχει σημασία γιατί έχω την τάση να τα καλύπτω όλα πάνω σε ένα μαύρο πέπλο.. δεν έχει σημασία γιατί γράφω..

Όχι άλλες ελπίδες.. όχι άλλα όνειρα..? ψεύτικα όνειρα..?

Για αυτά ζω.. για τα όνειρα και τις ελπίδες μου.. αλλά και για πολλά άλλα..

Τι κι αν έκανα κάτι που το έλεγε τούτο εδώ που κρατώ εδώ μέσα στα στήθια.. τι κι αν προσπάθησα.. τι κι αν.. χίλια δύο.. φαύλος ο κύκλος.. πάλι εδώ που ξεκίνησα ίσως νιώθω πως είμαι.. αλλά λιγάκι αλλαγμένος..

Ναι.. νιώθω δεν είμαι ο ίδιος.. δεν είμαι.. άλλαξα μα δεν έχασα τον ευατό μου.. ακόμα..(?)

Δεν έχει σημασία πλέον τι θα πω.. ή τι λέω.. είναι κάτι σαν τον μονόλογο ενός τρελού.. μιλάει μόνος του.. ασυνάρτητα.. προσπαθώντας να βάλει σε τάξη το ταλαιπωρημένο μυαλό του..

Ίσως κάπως έτσι και εγώ.. τα έχω όλα μπροστά μου.. προσπαθώ απλά να τα χωρέσω μέσα μου.. ίσως πρέπει να πετάξω κάτι άλλο πρώτα.. αυτό μου ζητάνε..

Μα το δικό μου δεν εξατμίζετε..μήτε ξεριζώνετε.. λυπάμαι κόσμε.. λυπάμαι..

Κανένας δεν μπορεί να μου βγάλει την καρδιά..αν δεν το κάνω μόνος μου..

Λυπάμαι κόσμε.. λυπάμαι..

Όλα είναι παρελθόν..όλα ένα τέλος.. όλα παίρνουν ένα δρόμο και πίσω δεν γυρνάνε.. τι νόημα έχει η αγάπη.. αν τελικά μόνος πλέον την κρατάς?..

Ίσως τώρα να μην είμαι έτοιμος να βγω ακόμα στο φως.. ένιωσα το φως να μου ζεσταίνει το κορμί μα άξαφνα μου το κάλυψε το ψυχρό σκοτάδι..

Το σκοτάδι πάντα μου έμοιαζε πιο οικείο.. πάντα έπνιγα μέσα του κάθε καημό.. κάθε στεναχώρια.. όλα τα έκρυβα σε αυτό.. δεν μπορώ να βγω στο φως ακόμα.. δεν μπορώ.. νιώθω θα καώ.. δεν με νοιάζει κι ας κρυώνω εδώ πέρα..

Από τα λόγια της ίσως να κάνω καιρό να ξανακούσω την φωνή της.. ίσως να μην την ξανακούσω πότε..

Μα νιώθω την χρειάζομαι..πρώτη φορά νιώθω ότι χρειάζομαι τόσο πολυ την παρουσία κάποιου ατόμου..

χμ.. μα τι κάνω..? ζητιανεύω συναισθήματα..?.. δεν ξέρω πως να το πω.. δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω πλέον..

Δεν πρόκειται να δει τι γράφω.. το ξέρω..

Δεν έχει κανένα νόημα για κανέναν..

Έχει και μια ζωή μπροστά της.. ήμουν το εμπόδιο.. και είμαι ακόμα ίσως.. μάλλον η αγάπη ήταν εμπόδιο.. δεν έγινε.. ήταν..

..και όλα ένα λάθος..

Ο ήχος της σιωπής..χμ.. θα γίνει όλο και πιο σύνηθες και αυτός στα αυτιά μου..

Καλύτερα ας πω πως έφταιγα για όλα.. πως ήταν δικό μου το λάθος εξ αρχής.. πως είμαι εγωιστής.. πως φταίει το πείσμα μου ή χίλια δύο άλλα.. πως ίσως για όλα φταίω και άδικα λέω ότι λέω.. δεν ξέρω.. φταίω? φταίω?

Μάλλον περισσότερο για όλα φταίω που δεν καταλαβαίνω πως να πετάξω απλά την καρδιά και την αγάπη..τα συναισθήματα γενικά μια και καλή στα σκουπίδια..

Μήτε σε ελπίδα.. μήτε σε αγάπη έχω να ελπίζω.. μήτε σε γυρισμό.. μήτε σε τίποτα.. εγώ φταίω.. δικό μου το πρόβλημα..

ΕΓΩ είμαι και ήμουν πάντα πρόβλημα.. για τι αγάπη και για τι ελπίδα να μιλήσει κανείς μετά..

Λυπάμαι κόσμε.. λυπάμαι..

Ελπίζω να γίνω “καλύτερος”.. και πιο αναίσθητος.. αυτοί φαίνεται πάντα να επιβιώνουν καλύτερα..τους ζηλεύω φαίνεται..

Γιατί μιλάω μόνος..?

Μ’ακούει κανείς?.. με καταλαβαίνει κανείς..? θα αλλάξει κάτι?.. όχι.. όχι..όχι.. ΟΧΙ.. αυτό ΔΕΝ καταλαβαίνεις.. πότε θα μάθεις? όλο τα ίδια λες μοναχός σου πλέον.. όλο τα ίδια..

Αλλά και πάλι.. γιατί μιλάω μόνος..?