Ταραγμένες σκέψεις μέσα στο χρόνο

Νιώθεις σαν μικρό παιδί που παίζει ανέμελα στην αλάνα χωρίς να ξέρει τι θα συναντήσει κάποια στιγμή αύριο όταν θα βγει στη ζωή, μη γνωρίζοντας τον πόνο που θα νιώσει καθώς και την απίστευτη οργή των άλλων θηλαστικών, στα πρώτα βήματα κάποιας πόλης ζούγκλας.
Μαζεμένα εδώ και χρόνια, πηραγμένες σκέψεις και ξοφλημένα όνειρα που σε κάνουν και βάζεις τα κλάματα κάτω από το πέπλο της αηδίας και της μοναξιάς

σου, μέσα σ’ένα σώμα από χιλιοφορεμένα ρούχα και προπέρσινα παπούτσια καθισμένος στην παλιά καρέκλα του γείτονα, πάνω από μια κόλλα χαρτί προσπαθείς να τοποθετήσεις όλα τα μαζεμένα.

Νιώθοντας την ανάγκη να ξεφύγεις στη διαδρομή από τα παρόμοια και τα διαφορετικά καθώς ο κλοιός σφίγγει όλο και πιο πολύ γύρω σου καθώς στερεύει η δύναμη σου, λιγοστεύει η καλοπέρασή σου, καθώς ασφυκτιά η ψυχή σου.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που σήκωσες πάνω σου βάρος πέρα από τις δυνάμεις σου, δεν είναι λίγες οι στιγμές που αποφάσισες να τα παρατήσεις όλα και να εξαφανιστείς χωρίς να δώσεις λόγω σε κανέναν και σε τίποτα, μετανιώνοντας για τις λάθος αποφάσεις που πήρες αναπολώντας την ήρεμη ζωή του παρελθόν.

Πως έγινες έτσι; Τι έκανες λάθος και όλα έγιναν αντίθετα; Αλλιώς τα είχες κατανομήσει, λες και σε μουντζώσανε λες και όλο σου το σύμπαν συνωμότησε εναντίον σου, ερωτήματα χωρίς απάντηση και με μια κουκίδα ελπίδας μήπως και γίνει κάτι την τελευταία στιγμή που θα αλλάξει η ζωή σου για να ζήσεις επιτελούς και εσύ.

Αλήθεια ποτέ θα ζήσεις εσύ;