Και να θέλω δεν μπορώ να σε ξεχάσω

Πέρασαν χρόνια μα εγώ ήρθα, αν και καθυστερημένα… σε αναγνώρισα σαν μια Βασίλισσα να παρακολουθείς με λατρεία κάθε μου κίνηση, κάθε μου βλέμμα, όσο πλησίαζα κοντά σου, και ξαφνικά να μεταμορφώνεσαι σαν μια ξένη, και με βλέμμα προστατευτικό να ταξιδεύεις αλλού και να χάνεσαι μέσα σε αλλά μονοπάτια, συντροφιά με το νανούρισμα που στη πορεία γίνεται μελωδία ικετευτική και τρυφερή, μέχρι τη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν και πάλι.
Σαν λιμάνι την ανατολή, σαν πεδιάδα ολάνθιστη, τα σμαραγδένια ματιά σου φεγγοβολούν ελπίδα και έρωτα, και η καρδιά αγκυροβολημένη εκεί ποτέ δεν ξεκόλλησε από δίπλα σου, σαν μια ανάσα, μια δροσερή πνοή στην πνοή μου δίνει χρώμα ξεθωριάζοντας το σκούρο γρι.

Ατόφια στο πέρασμα του χρόνου σαν να σε ξέχασε σαν να προσπέρασε την χαρισματική σου παρουσία, βυθίζοντας σε λήθαργο τα χρόνια ομορφαίνοντας στο έπακρο την παραμυθένια παρουσία σου.

Σαν διάφανο γυαλί με φόντο μια πίστα από φεγγάρια, και τ’αστέρια τυπικοί θαμώνες στο ξεπόρτισμα της μέρας ετοιμάζοντας την υποδοχή της νύχτας, σαν ένα παραμύθι σαν ένα όνειρο.

Μη μιλήσεις άγγελε μου, μη ρωτήσεις για τα παλιά, μόνο κάνε μου παρέα ταξίδεψε με στη νυχτιά αλλά μην ξεχαστείς, μην μείνεις στο όνειρο, να είσαι δίπλα μου, τώρα να είσαι εδώ γιατί αύριο θα είσαι απλά ένα λουλούδι στην απέραντη ερημιά μου.