Στιγμές χωρίς τέλος…

Σου έχει τύχει ποτέ να πάρεις το αυτοκίνητο σου και να φύγεις έτσι χωρίς λόγο χωρίς να έχεις κάπου συγκεκριμένα να πας, χωρίς αποσκευές ακολουθώντας απλά ένα δρόμο και όπου σε πάει.
Κάποιες φορές κάτι σε προχωράει, σε τραβά και συνεχίζεις να πηγαίνεις ενώ ξέρεις ότι θα πληγωθείς, λες και σε έχει μαγνητίσει λες και σε έχει δέση και ενώ
πνίγεσαι θέλεις αέρα θέλεις οξυγόνο που θα περάσει μέσα στις φλέβες σου,
για να καθαρίσει ότι σημάδι πόνου υπάρχει μέσα σου και σε σκοτώνει, το έχεις ανάγκη να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.
Σαν να ψάχνεις κάτι στο πουθενά, αλλά το ξέρεις, το αισθάνεσαι ότι είναι δικό σου αυτό, ότι είναι μόνο για σένα, δεν το γνώρισες δεν το έζησες ποτέ κι’όμως κατά βάθος υπάρχει και ελπίζεις πως θα το βρεις.
Είναι φορές που η μοναξιά γίνεται ένα με το πετσί σου και γαντζώνετε πάνω σου, λες και θέλει να μην ξεκολλήσει ποτέ, ενώ εκείνη την ώρα έχεις τόσο ανάγκη να ακούσεις μια γλυκιά κουβέντα ένα σ’αγαπώ, ένα μου λείπεις, για να σταματήσει η μαυρίλα να πέφτει πάνω σου και να τα σκοτεινιάζει όλα, λες και το αύριο δεν θα έρθει ποτέ, λες και δεν θα ξημερώσει ξανά.
Είναι στιγμές που όλα στο μυαλό σου είναι μπερδεμένα, νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να προσφέρεις και να σου προσφέρουν, μέχρι και τα όνειρα σου κλεμμένα και αυτά, και όλα γύρω σου μοιάζουν εχθρικά και επικίνδυνα, σ’ένα κόσμο ξένο και αδιάφορο, μέσα στο χρόνο του μυαλού σου περιμένοντας την νύχτα να σε ξαναφέρει στην πραγματικότητα της επιστροφής.