Μήπως με γελούν τα ματιά μου;

Τα μάτια προσπαθούν να δώσουν στο μυαλό την εντολή για την ξαφνική εικόνα που βλέπουν, και μέχρι αυτό με τη σειρά του να ξυπνήσει και να βγάλει στην επιφάνεια παλιές αναμνήσεις που κάθε άλλο πάρα ευχάριστες είναι αυτή τη στιγμή για σένα, επικρατή για μια στιγμή το απόλυτο κενό.

Και αφού συνέρχεσαι από αυτό το ξαφνικό, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι αλήθεια και δεν σε γελούν τα ματιά σου, είναι κάτι 

γνώριμο, κάτι μεγάλο για σένα, κάτι που σε αναστάτωσε τότε και συνεχίζει να το κάνει ακόμα και τώρα, ακόμα και αυτή τη στιγμή που είναι απέναντι σου, και τότε συνειδητοποιείς ότι είναι αυτή – αυτή που χρειάστηκε μόνο λίγα λεπτά της ώρας κάποτε για να σου διαλύσει τη ζωή.

Και ενώ ακόμα προσπαθείς με κινήσεις σπασμωδικές και αμήχανες να βάλεις σε μια τάξη αυτά που νιώθεις και αισθάνεσαι, μέσα σου παλεύουν δυο αισθήματα, η αγάπη με το μίσος.

Το πρώτο είναι ένα φως μέσα στη μαυρίλα που έπνιξες στη συνέχεια της ζωής σου, και καί το δεύτερο είναι μια κινητήρια δύναμη που σε βοήθησε να προχωρήσεις μπροστά και να επιθυμείς να φτάσεις το στόχο που παραμένει ένα όνειρο ζωής.

Αν διαλέξεις το πρώτο υπάρχει η πιθανότατα να ξανά χάσεις κάτι από την ψυχή σου, ενώ αν διαλέξεις το δεύτερο κατά πάσα πιθανότητα θα είσαι ευτυχισμένος για την υπόλοιπη ζωή σου, αλλά δε θα εκπληρώσεις μάλλον το όνειρο σου ποτέ.

Και ξαφνικά η διάθεση χαλάει, είναι δύσκολη η επαναφορά της, Θέλει χρόνο και τρόπο.

Χρόνο έχω, μα μου λείπει ο τρόπος.

"All my Posts"