Αγκάθινο το βλέμμα σου…πλανά!!

Ά
γριο λουλούδι ο κόσμος μου, που περιμένει τα πρώτα πρωτοβρόχια σαν πρωινή αναπνοή το άκουσμα της Αλκυόνας, αντέχοντας πεισματικά τα διάφορα τερτίπια σου που εισβάλουν σαν το πέσιμο κιτρινισμένων φύλλων.

Μελό το τραγουδάκι που μου χτυπάς, μοιάζει να είναι παράφωνος ο σκοπός της εγγραφής του, επιβάλλοντας ποινή για κάθε μου παράτονο σαν κλασική παράσταση που κομμένη στα δυο αναζητά γνωρίσματα μιας άλλης στιγμής.

Βάσει του σκοπού και η χρέωση, μπέρδεμα και σύγχυση η στάση σου, ψήφο εμπιστοσύνης αναζητάς στην ανασφάλεια της αρτιότητας που εξασκείς ειδήμονα με τρόπους διπλωματικούς, εξασφαλίζοντας επιπόλαια τον κατακερματισμό μιας ανώφελης σχέσης, αναλώνοντας επιπόλαια και αστόχαστα το μέλλον.

Λιγοστό το επαναλαμβανόμενο συναίσθημα στο ζέσταμα της φωνής, που χαρίζει ιδιαίτερες στιγμές στην έκρηξη της φαντασίας, απωθώντας αρνητικά το γιατί.

Αγκάθινο το βλέμμα σου, αποσπάτε απορημένα σαν αόρατο αερικό στης τρικυμιάς μου το κρυφό μαινόμενο, αλλάζοντας την ξαφνική τροπή του σκηνικού.



Ο Φουρνιώτης