Ματώνω παρακαλώντας τ’αστέρια

Έ
να πρόσωπο σαν κρίνος, φεγγοβολάει στο χρώμα της μέρας, αποσβολωμένος κοιτάζοντας την μοναδική σου φωτογραφία περιμένοντας ένα σου φιλί, ένα σου φιλί και είμαι χαμένος.

Σαν απαλό χρώμα χρυσαυγής, ταξιδεμένη στο άρρωστο γκρίζο μοιάζει απέραντη η μακρινή απώλειά σου βρίσκοντάς με ο χρόνος να ετοιμάζομε για μια ακόμα ημέρα μακριά σου, την επόμενη μέρα.

Νύχτες μελαγχολίας περνούν πρόχειρα νοσταλγώντας φρικτά και οι δείχτες λες και κόλλησαν στο τότε λειψή η καρδιά λυγίζει μέρα με την μέρα.

Άρρωστο το παρελθόν τραυματισμένο πρόβλημα το τώρα αν κάποτε βρεις καιρό εγώ να ξέρεις πως θα είμαι εδώ.

Ματώνω παρακαλώντας τ’αστέρια να έχουν πάντα ένα πρόχειρο φως κρατημένο την ώρα που θα βρεις τη δύναμη να γυρίσεις ξανά.


Ο Φουρνιώτης

2 σχόλια:

Unknown είπε...

χαίρομαι,μου αρέσει τρελλά και αρκετά συχνά ταυτίζομαι όταν διαβάζω τις αναρτήσεις σου.
Κάποιοι γράφουν γιατί έχουν απλά το ταλέντο εσύ μου περνάς πως το βιώνεις το κάθε τι που γράφεις χωρίς να υπονοώ πως είναι βιώματά σου.
Δεν σε ρωτώ έμμεσα δεν είναι κάτι που πρέπει να ξέρω απλά διευκρινίζω.Συνέχισε

Unknown είπε...

anna: Σε ευχαριστω πολυ δεν ξερω αν το εχω οπως λενε απλά ετσι μου βγαινει....οχι παντα ομως, να εισαι καλα

Δημοσίευση σχολίου

Η γνώμη σας για όλη αυτή την προσπάθεια είναι σημαντική και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον πολύτιμο χρόνο σας.

 
back to top