Φτερουγίσματα στον Ορίζοντα

Τι και αν σου τα έδωσα όλα, ψυχή, καρδιά, όλα. Και εσύ τι έκανες εσύ; Τίποτα!! εντελώς τίποτα, μόνο πήρες εξάλλου μόνο αυτό ήξερες να κάνεις τελικά καλά να παίρνεις, μόνο να παίρνεις. Έλειψα μόνο για λίγο και …εξαιτίας σου πάω να τρελαθώ δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες,
βιδωμένη η μορφή σου μέσα

 στο μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες, χωρίς ούτε
ένα σου φιλί από τα δικά σου χείλη και είναι πολύ σκληρό αυτό πίστεψέ με.

Σαν απόσπασμα από το μυθιστόρημα της ζωής μου, και εσύ γραμμένη στο μισό, τρελαίνομαι εξαιτίας σου, παραδομένος φωτιά μου στην δική σου ύπαρξη και συ πάλι σαν βοριάς πας να με παρασύρεις μέσα στην αγωνιά του μυαλού.

Είναι τόσα που θέλω να σου πω για όλες αυτές τις στιγμές που ποιητικά γραμμένες είναι σαν να μαγεύουν ξεχωριστά, η κάθε μια με έναν ιδιαίτερο τρόπο αυτόν που θέλει η καρδιά, μα εσύ ποτέ σου δεν μου έδωσες την ευκαιρία, έσβησες σαν οπτασία κάποιο πρωινό πριν ακόμα καν σε νιώσω πριν ακόμα σε γευτώ σαν νοσταλγικό σφυροκόπημα μέσα στη νύχτα χάθηκες για πάντα καρδιά.

Ζωή και θάνατος είσαι μαζί αυτόματα λειτουργούν και τα δυο πάνω σου και εγώ απλά σε παρακολουθώ δίχως δυνάμεις, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα γι’αυτό, απλά σε κοιτώ….


Ο Φουρνιώτης