H απογοήτευση, δεν είναι κατάθλιψη

 Σήμερα ο ήλιος είναι γκρίζος, όπως είναι εδώ και 20 χρόνια. Όπως βλέπω τον "κόσμο" γύρω μου και αυτός γκρίζος φαίνεται, όπως εδώ και 20 χρόνια.

Και μετά κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω όλα τα χρώματα του κόσμου. Ένα ένα τα μάζεψα και πραγματικά πιστεύω πως μπορώ να βρω κι άλλα!

Πώς μπορώ, λοιπόν, να ταιριάξω σε αυτόν τον πίνακα; Ίσως δεν μπορώ, αλλά από την άλλη σπανίως ταιριάζω στο φόντο των κόσμων που ζω. Εκτός από έναν. Αυτόν της "σοκοφρέτας". Αλλά αυτός είναι ο δικός μου προσωπικός (και φανταστικός) κόσμος τον οποίο έχω φτιάξει με πολύ κόπο και αποτελείται από...σοκοφρέτες, σοκολάτες λευκές και άσπρες, με αμύγδαλα, με φουντούκια, με φράουλες...

Και μετά αναρωτιέμαι... μα δεν είμαι μόνο εγώ που δεν ταιριάζω σε αυτόν τον "κόσμο". Κανένας δεν ταιριάζει σε αυτόν τον "κόσμο". Κανένας δεν έχει το σωστό χρώμα. Όλοι προσπαθούν είτε να αλλάξουν το χρώμα του "κόσμου", είτε να αλλάξουν το δικό τους.

Κανείς δε σκέφτηκε ότι δε χρειάζεται να ταιριάζεις με το φόντο;

Κανείς δε σκέφτηκε ότι το να προσπαθείς να αλλάξεις το χρώμα του είναι αλαζονεία και βλακεία; Σίγουρα πολλοί το σκέφτηκαν, αλλά περισσότεροι το προσπαθούν.

Και μάλλον το έχουν καταφέρει. Τον έχουν κάνει γκρίζο. Ίσως δεν είναι τόσο άσχημο χρώμα. Ποια είμαι εγώ να κρίνω τα χρώματα; Αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος είχε όλα τα χρώματα και ακόμα τα έχει...μα έτσι όπως είναι μουτζουρωμένα, δυσκολεύεσαι να τα διακρίνεις.

Εγώ τα βλέπω ή, πιο σωστά, βλέπω πολλά. Κοιτάω έξω από το παράθυρό μου και αρχίζω να τα μετράω και περνούν ώρες και μέρες και εγώ ακόμα μετράω.

Μα είναι κάτι μέρες που δε θέλω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Δε θέλω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Θέλω να μείνω στον κόσμο της "σοκοφρέτας" και να αφήσω τον "κόσμο" στην γκριζαμάρα του.

Δεν είναι απογοήτευση, δεν είναι κατάθλιψη, είναι κούραση. Θέλω να ξεκουραστώ.

"All my Posts"