Σκουριασμένα όνειρα

Ό
ταν ήμουν μικρος, πολλές φορές, έβλεπα ένα παράξενο όνειρο, το ίδιο πάντα. Έτρεχα, λέει, σε μια ακρογιαλιά ξυπόλητος, έτρεχα με αγωνία να φτάσω στην άκρη της, γιατί εκεί με περίμενε μια έκπληξη, κάτι πολύ σημαντικό, μα ποτέ δεν έβλεπα τίποτε. Τις αχτίδες του ήλιου μόνο ν' αστράφτουν στη χρυσή άμμο.

Ύστερα, στον ξύπνιο μου, έπλασα με τη φαντασία μου ένα ασημένιο κουτί και το έβαλα στο όνειρο να κρατά το μυστικό της ζωής μου. Είχα ανάγκη να ξέρω πως κάπου βρίσκεται αυτό το μυστικό, κάπου με περιμένει κατάδικό μου.

Την επόμενη φορά που είδα το όνειρο, ήταν στην άκρη της ακρογιαλιάς και το ασημένιο κουτί που άστραφτε, κι εγώ έτρεχα γεμάτος λαχτάρα, όμως αυτό μετατοπιζόταν σαν ψευδαίσθηση και ξεμάκραινε, γινόταν μαλακό κι αόριστο σαν από αχτίδες που συγκλίνουν σε μαγικό κρύσταλλο.

Το όνειρο χάθηκε με την εφηβεία.
Ξεχάστηκε στην ωριμότητα.
Έγινε αγώνας και σκοπός ζωής.
Να φτάσω και να το κάνω δικό μου.

Και να, που χρόνια αργότερα μια νύχτα ονειρεύτηκα πως έλαβα ένα δέμα σαν τενεκεδένιο κουτί, κι ευθύς θυμήθηκα εκείνο του εφηβικού ονείρου που άστραφτε ασημένιο.
Τούτο όμως, ήταν ένα παλιωμένο κουτί και ξεκολλούσαν από παντού οι σκουριές σαν ψυχή που την απολέπιζαν οι δυστυχίες.

Το κράτησα στα χέρια μου με λύπη κι από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα.

Λοιπόν , το «μαγικό κουτί» των παλιών ονείρων είχε φαγωθεί από τα χρόνια, είχε διαβρωθεί, και τα χέρια μου έτρεμαν, καθώς προσπαθούσα να το ανοίξω.

Τη στιγμή εκείνη ξύπνησα.
Κι όλες οι αισθήσεις μου .......
είχαν τη γεύση της σκουριάς !!!


http://akantoy.blogspot.com/2009/02/blog-post_20.html