Τα ματιά μου παίρνω στη σιωπή


Λ
ύπη γεννιέται από το φαρμάκι, στο σκοτάδι και εγώ αισθάνομαι να χάνομαι χωρίς να έχω κάτι για να πιαστώ, υγρά συννέφιασε και λυπημένα καθώς απομακρύνετε στον ουρανό η πρώτη ματιά.

Σε σχήματα προσωρινά η σιωπή προσαρμόζετε στην επιφάνεια σε κατάσταση γαλήνιας ερήμωσης κατακλύζοντας όλο το χώρο, φωτίζει τρισδιάστατα ναρκωμένες συνειδήσεις που θυμίζουν στιγμές απάθειας και συγκάλυψης όλων.

Γραμμένα με χρυσό το μελάνι φώτισε σαν ηλιακή ακτίνα το άδυτο του κόσμου σου και ύστερα κούρνιασε σε ανεξερεύνητα βάθη με φόντο τα’αστρα καθώς ροδίζουν ατόφια στο πλάγιασμα της πικραμένης μου βροχής.

Χαριστικές βολές στην πίκρα του ποτού φορτωμένες τριγυρίζουν ανάξια παραμονεύοντας την θλίψη!! Φαντάσματα που θυμίζουν χωρισμό.


Ο Φουρνιώτης

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η γνώμη σας για όλη αυτή την προσπάθεια είναι σημαντική και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον πολύτιμο χρόνο σας.

 
back to top