Πραγματικά λυπάμαι …

Β
αρέθηκα να απολογούμαι στα μη και στα πρέπει του κάθενός, νιώθω να γίνομαι επαναλαμβανόμενος στις σωστές και λάθος αποφάσεις, του πρέπει και του δεν. Λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου σε κάθε στροφή της ζωής μου, σε κάθε αγώνα και μάχη, παρέμβαση σε συζητήσεις και γεγονότα, λανθασμένα βήματα ένα σωρό, επαναλαμβανόμενα επεισόδια που με χαρακτήρισαν και με σημάδευσαν μια ζωή.

Λυπάμαι που αφήνω ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου τόσο πληγωμένο, να περιφέρετε περίεργα στην σκέψη σε μια περίοδο της ζωής μου που τόσα αφιερωμένα φρόντισα να ακουμπήσω, σύσσωμο τον εαυτό… σε μια περίοδο που τα εμπόδια δυσκολεύουν την σκέψη, και μαζί με αυτή απτόητος ο λογισμός.

Εμπόδιο πάντα τα μην και τα πρέπει βρίσκανε πρόσχαρο έδαφος στο ατέλειωτο της προσπάθειάς μου, στηρίζοντας τον ανελέητο χρόνο στην απόφαση του περασμένου και εχθρικού, σπασμένο σε χίλια κομμάτια εαυτού μου.

Δραστήριες οι διορατικές ιδέες με εξέχουσα προσωπικότητα παρουσίας, προβάλουν αντίσταση σαν μικρά παιδιά που περιμένουν συχαρίκια σε κλήμα κατανυκτικό, ενώ το μυαλό συνεχίζει να τρώγετε με σκέψεις, ψάχνοντας καταφύγιο στα κυλισμένα απομεινάρια της γνώσης.

Ολοφάνερο το νοσταλγώ, ζητά συμβιβασμό στον τρόπο που διάλεξε το μυαλό.


Ο Φουρνιώτης