Ακόμα και να πεθάνω θα μπορούσα για σένα!!

Έ
ντονο το παγερό σου βλέμμα σαν μαχαιριά μου σχίζει την καρδιά μου και η αδιαφορία σου αρχόντισσα σχηματισμένη στο καλαίσθητο μα κρύο πρόσωπό σου. Ξαφνικά και απρόσμενα έτσι όπως δημιουργήθηκε μια παράνομη αγάπη, έτσι και τελειώνει, με ένα παράπονο και το φαρμάκι για το τέλος.

Φαίνεται εσύ δεν ήσουν το δικό μου άστρο γλυκιά μου μα εγώ θα συνεχίσω να κοιτώ την νύχτα και ίσως βρω την αίσθηση από κάτι χαμένο, κάτι δικό σου αν και ξέρω ότι δεν θα ξανακούσω το δικό σου γέλιο, τη φωνή σου που σαν μουσική ταξίδευε, σαν γλυκιά παρηγοριά.

Θα αφήσω το χρόνο να πάρει τα πρωτεία και να διώξει την εικόνα σου που σαν υπογραφή στιγμάτισε την ψυχή, θα χτίσω τοίχους για προστασία και θα περιμένω ψάχνοντας να βρω το αντίδοτο της πληγής.

Ένας μικρός θάνατος το τέλος μιας σχέσης που γέλασε, έκλαψε, χάρηκε και που δεν ένιωσε ποτέ τον φόβο μα προσπάθησε, πλήγωσε όμως και τελείωσε. Δεν έχει σημασία ποιος πήρε την απόφαση, ο πόνος μούδιασμα και πονάει και για τους δύο, σαν εξαρτημένο βάσανο, σαν ανεξίτηλο τατουάζ, έντρομο μπροστά στον αποχωρισμό.

Μεγάλος ο πόνος σε μια σχέση που τελειώνει...


Ο Φουρνιώτης