Όταν ξυπνά η μέρα

 Χαράζει πάλι και γω δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα, η κούραση έκανε την εμφάνισή της και τα ματιά δεν είναι ικανά να δουν αυτό που είναι γύρω μου.

Ακόμα και η λογική με παρασύρει σε περίεργα μονοπάτια, μα δεν θα το βάλω κάτω, ακόμα κι αν κάποιος μου έλεγε πως χρειάζεται να πιστέψω σε κάτι ανώτερο για να πάρω δύναμη, σε εμένα θα έδειχνε ότι κρύβει τις αδυναμίες του.
Εγώ κάνω λάθη, εγώ τα πληρώνω, εγώ μετανιώνω, εγώ αναπνέω, εγώ μιλάω, εγώ σκέφτομαι, εγώ βοηθάω τον εαυτό μου, εγώ τον καταστρέφω. Εγώ πρέπει να ενδιαφέρομαι πάνω απ' όλα για τον εαυτό μου.

Σήμερα το πρωί είχα ετοιμάσει ένα ωραιότατο ποστ στο μυαλό μου και...το ξέχασα! Τόσες ώρες πέρασαν και δεν το θυμάμαι πια.

Ποτέ δεν χώνεψα αυτή την πόλη γνώρισα θλιβερούς ανθρώπους και διαπίστωσα πόσο επιπόλαιοι είναι, ενώ λίγη σημασία δίνουν για τους συνανθρώπους τους έως και μηδαμινή.

Αναρωτιόμουν το βράδυ για όλους αυτούς που έχουν μέσα τους έτοιμη την απάρνηση για την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη και εργάζονται ύπουλα... Για όλους εκείνους που υιοθετούν τη ρουφανιά ως τρόπο ζωής! Έτσι ήταν από την αρχή ή το έμαθαν στην πορεία; Το έμαθαν μόνοι τους ή τους το έμαθαν άλλοι; Οι απαντήσεις δεν είναι δύσκολες κι εμείς πρέπει επιτέλους να ζήσουμε στη διαφάνεια!

Τη δουλειά έχω εγώ εδώ πέρα, πνίγομαι ασφυκτιώ ανάσα δεν μπορώ να πάρω

Μερικές φορές που ο καιρός είναι μουντός και μελαγχολικός, κάτι γίνεται και βλέπεις φως. Όλα είναι γκρι και μαύρα, μα όχι στη δική μου πραγματικότητα. Εγώ τα βλέπω πράσινα, κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί.

Ένα καλό νέο αξίζει πολλές φορές όσο 10 άσχημα. Αυτό μετράει.
Μην προτρέχω όμως...τα αρχικά νέα είναι αισιόδοξα, μα τα τελικά είναι άγνωστα προς το παρών!