"Σε αυτή την ζωή, δεν είναι δύσκολο να πεθάνεις, είναι πιο δύσκολο να ζήσεις".

Αύριο θα πάω για δουλειά, και με το που θα ανοίξω την πόρτα του μαγαζιού, το τηλέφωνο δεν θα σταματήσει να χτυπάει.
Για το μόνο που θα αγχωθώ είναι αν θα προλάβω τόσες παραγγελίες.
Καθισμένος σε ένα μικρό μπαλκονάκι του σπιτιού μου και βλέποντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, οι παραπάνω σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου, όταν η φωνή του μικρού παιδιού μου, με βάζει στην πραγματικότητα.
Θα μου το πάρεις μπαμπά τελικά εκείνο το παιχνίδι που σου είπα?.
Εκείνη την στιγμή πραγματικά ήθελα με κάποιο τρόπο αν μπορούσα να εξαφανιστώ.
Συναισθήματα αλλόκοτα και εκείνος ο κόμπος στο λαιμό δεν έλεγε να φύγει.
Σήκωσα το χέρι μου και το πήρα αγκαλιά, αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε, ήθελα τόσα να του πω αλλά μάταια.
Πάνε μήνες τώρα που το μαγαζί δεν πάει καθόλου καλά, και η δουλειά μέρα με τη μέρα όλο και λιγοστεύει, σε σημείο δε που ούτε τα έξοδα του μαγαζιού δεν βγαίνουν.
Σαν παιδί μου το έχω μια ζωή στερήσεις για να το στήσω και το αποτέλεσμα βλέπω να έρχεται, γιατί οι πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, θα με αναγκάσουν τελικά να σκοτώσω το ίδιο μου το παιδί.
Τελικά δεν πρέπει να δίνεις σημασία γιατί συμβαίνει κάτι στη ζωή μας , απλά συμβαίνει.
Πονάω για αυτό, πολλές πληγές έχει η  καρδιά μου αλλά αυτή δεν θα την πειράξω ίσως να κλείσει μόνη της.
Τέλος του μήνα παγώνει ο χρόνος και αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα, αλλά εγώ
αύριο θα πάω για δουλειά, και με το που θα ανοίξω την πόρτα του μαγαζιού, το τηλέφωνο δεν θα σταματήσει να χτυπάει.